Altmış yıllığıña

Boranlı Bekabad sıtmalar qusqanda,

Sırdarya bılanıp, taşıp aqqanda,

Köklerde yıldızlar yırlamay susqanda,

Alevli küneş varlıqnı yaqqanda.

Börüler sürüsi uluğan qumlarda

Kömülmey qalğan cesetler yatqanda,

Tatarlar aç-zelin yürgende yollarda,

Kördim men seni afatlar qopqanda.

On altı, on sekiz yaşında qız bala…

Sen kimsiñ?

Emeliñ –

temelin qayda?

Ya anañ?

Ya babañ?

Çırayıñ kederli…

Seni de muğaytqan taqdirniñ yeli.

Söyledin.

Diñledim.

Canlandı o yollar közüm aldında.

Orman-dağ, qayalar, özenler keçtim.

Boldurıp-talğanda,

Elbuznıñ buzlı suvundan içtim

Aldımda –

Qara-dağ,

Mor Sudaq yalısı.

Musafır kelgende anañ bu diyarğa

Doğdıñ sen güller açqanda tañda.

Ses berip, böyle balaban Dünyağa.

Lâkin sen degilsin Otuzlı –

topuzlı.

Neslinde temelli Kezleve yolu.

Zavallı babañ tuvğan Aqmescit oğlu.

Ananıñ yolları – tuzlu ve tozlu…

Babanıñ, ananıñ birden bir qızı.

Ne ana, ne baba toymadı saña.

Vaqıtsız söndi babanıñ yıldızı.

Ale sen asretsin, asretsiñ oña.

Zulumnıñ hışımı tepretti seni de.

Üç yaşlı sabiyi aydadı sürgünge.

Rahmetli bitañnen coyuldıñ qırq dörtte,

Anasız çekiştin o ğurbet ilde.

Bayaut batağı,

ayvanlar yatağı,

Bitanıñ ah-vahı,

tizeniñ közyaşı

Qaldırdı göñlüñde savuşmaz yara.

Sürgünlik yolları qaradan qara.

Kün keçti, ay, yıllar… Anaña qavuştıñ.

Lâkin, taqdırnıñ zulumı bitmedi.

Ögeylik azabı… Ev-evden avuştıñ.

İç kimse seniñ alıñnı bilmedi.

Aqsızlıq söndürdi yürekni, yüzüñni,

Lâkin kimsege açmadıñ sırıñnı.

Sen maña ömürlik işandıñ özüñni.

Beraber yırladıq azatlıq yırını.

Dünyaniñ azabın, sevgisin keçtik biz,

Sen meni, men seni qorçalap, saqlap.

Ağladıq, quvandıq, bildik tek ekimiz.

Evlâtlar östürdik, niyazlap, oplap…

Sevimli torunlar saibi oldıq biz,

Altmışqa, seksenge kirgende ekimiz.

Bir yutum suv bile içmedik ayrı biz,

Quvançlı sedanen tolsun dep, evimiz.

Yürekler dalğalı, sanki bir deñiz…

Sen meninm yıldızım, ayımsıñ, küneşim.

Sen maña baht berdiñ, sevgi ve ayat.

Çolpan-tañ yıldızı tek seniñ kündeşiñ.

Olursıñ bülbulim, sen taqsañ qanat.

Endi men unutılmaz künyerge qaytam,

Develer, devirler keçkenler anda.

Qaytmasıñ, qaytmasıñ o künler dep aytam.

Felâket körmesin sen doğğan Ada.

O qara poyezdlar ketirdi seni de

O berbat, merhamet bilmegen diyarğa.

Sen baba asreti saqladıñ köksünde.

Ale daa asretsiñ sen oña, Dilâra…

Dilâra, Dilâra! Sen neler körmediñ!

Zeerli tiller de qalmadı izindeñ.

Aç oldıñ, toq oldıñ, tek özüñ bildiñ.

Incındıñ, yandıñ, ağladıñ gizliden.

Fidan bir gül ediñ men seni körgende.

Ale daa öylesiñ menim göñlümde.

Belki ağlattı, ıncıttı kimerde,

Ahlâqsız, serbest künlerim menim de…

Bağşla sen, güzeli, bağışlap olsan.

Tizlerim üstünde afu isterim.

Dünyalar üstünde güzeller tolsa,

Men kene, men kene tek seni severim!

Ölgence, ölgence, men onı söylerim!