Yürek sızlay, içim buzlay,

İçim endi sessiz iñley…

Bu dünyanıñ kerçegi

Köterilirmi bütünley?

Aqiqatnıñ ağrısı,

Aqiqatnıñ ağu tuzı,

Yalanlarnıñ kuf qoqusı,

Yañğızlıqnıñ suvuq apsi,

Susqunlıqnıñ küçsüzligi,

İmkânsıznıñ sahte bahtı,

Qatilniñ de çurük tahtı…

– Er şey közge körüngen bir tüş,

Amma bu tüş kerçek emiş…

İçim sızlay, tenim buzlay,

Müçelerim bile qata.

Bu dünyanıñ kerçegine

Men boğulıp batam.

Bizni saqlar yurtumız

Er bir türlü belâdan:

Dağlarımız divar olur,

Bulut ve kök qalqan olur,

Deñizimiz – keskin qılıç,

Ruzgâr yipler kibi bağlar.

Keçip olmaz, keçmez duşman.

Felâketten saqlar topraq,

Küç ve taqat berir suvlar,

Bulut ve kök sema ile,

Küneş – şefqat ile baqar.

Yurtumuznıñ evlâtların

Topraq, çöller pek tutar,

Baş egdirmez, bahtlı eter.

Felâketler yüz bermeyip,

Qara künler bitip keter.