Ant etkenmen milletimniñ yarasını sarmağa,

Nasıl olsun, bu zavallı qardaşlarım çürüsin?

Onlar içün ökünmesem, qayğırmasam, yanmasam,

Yüregimde qara qanlar qaynamasın, qurusın!

Ant etkenmen şu qaranlıq yurtqa şavle serpmege,

Nasıl olsun, eki qardaş bir-birini körmesin?

Bunı körip busanmasam, muğaymasam, yanmasam,

Közlerimden aqqan yaşlar derya-deñiz, qan olın.

Ant etkenmen, söz bergenmen millet içün ölmege,

Bilip, körip milletimniñ közyaşını silmege.

Bilmey, körmey biñ yaşasam, Qurultaylı Han bolsam,

Kene bir kün mezarcılar kelir meni kömmege.

Dört taş divar, eñ töpede bir kiçkene pencere,

İçke demir çabaqlardan ışıq tuvul, dert kire.

Er köşede dım kölgeler, yeşil küfler köpüre,

Yataq tahta, yemek fena, yerden suvuq üfüre.

Hızmetçi de er kün bunı suvlap-suvlap sipire,

Kimerde bir anaynı da sögip sala, köz köre.

Aqşamlar bu qara üyge qara perdeler kere,

Yañğızlıqlar yañğız canğa canlı tüşler köstere.

Ğarip yürek çapalana, tenler, tükler ürpere,

Tozmay göñül avalanıp, alçala bom-boş yere.

Nevbetçiler gece-kündüz qarap, cürip teşkere,

Qapıdaki avır kiltni er saat dört – beş kere.

Bu kölgeli, qara suvuq kiltli qara mezarğa

Yamanlardan daa da pek yahşı insan köp kire.

Kirgenden soñ işler belli: tura-tura ya cüre,

Ya da aqsız azaplarğa dayanalmay delire…

Ay! Munarnıñ sil yüzüñden, menden ışıq qızğanma!

Men bir ğarip yolcu edim, qaldım qara dağlarda.

Yol şaşırdım, kün aşırdım, saña baqıp ağlar da –

Ah çekerim. Aç yüzüñni, meni yaman köz sanma.

Aç yüzüñni, saç nuruñnı: uçurumlar, qayalar

Işıq alsın, aydınlansın, kölgeleri silinsin.

Topraq-topman qardaş iseñ, köksüñdeki şu taşlar

Granitler qara yerge ayna olup körünsin!

Yüregime sırdaş iseñ, közümdeki şu yaşlar,

Çeçeklerge tökecegim, o çıqlarğa qarışsın.

Tañ yıldızı doğar eken, elbet, meni o bekler,

Saç nuruñnı, yolcu ğarip asretine qavuşsın!

İlk baarni mücdelegen sarı tülpan,

Bare böyle solmasaydıñiç bir zaman.

Güzel yosma ğonceñ ile endamıñı

Er kün sever, öper edim sayğılarman.

Göñlümizni hoşlandırdıñ, sarı tülpan,

Men de seni elden, yelden qızğanırman.

Uzaqlardan, kökten, yerden çoq süyemen,

Küneşlerniñ, yıldızlarnıñ közü yaman.

Sarı tülpan, bağçamıznı şeñlendirdiñ,

Pek az zaman qırıq göñlüm eglendirdiñ.

Yarın sen de qırılacaq, öleceksiñ,

Ölecekseñ, bu dünyağa niçün keldiñ?

Aygidi tatar yaşları, oqumaylar!

Erenlerge eş bolıp, yol quvmaylar.

Başta aqıl bar eken, közde qaruv,

Körmey, bilmey yürmekten utanmaylar!

Aygidi tatar yaşları, oqumaylar!

Oqusalar kimseden kem qalmaylar.

İstanbulda, Parijde birinci bola,

Yaponlar da onlarğa yetalmaylar.

Aygidi tatar yaşları, yoq başları,

Törelermen yolda ösken yolbaşları.

Yolbaşları bolmağanda horluq körip,

Qayda barsa tökeler közyaşları?