Qara deñiz dalğaları

Yalığa serbest ura.

Çatırdağnıñ qayaları

Qırımda serbest tura.

Öz nurların küneş yazda

Etrafqa serbest saça.

Qulan çelde, çayırlarda

Çeçekler serbest aça.

Yel, ruzgârlar serbest ese

Qırımnıñ er yerinde.

Bulutlar da serbest keze

Vetanımnıñ kökünde.

Qarnıñ serbest yağmasından,

Ortalıq ap-aq ola.

Serbest yağmur tamçısından

Özenler suvğa tola.

Balıq serbest yalday suvda,

Keder etmey furtuna.

Küzde ketken turnalar da

Serbest qayta Yurtuna.

Baar... Dağlar yeşillene,

Terekler serbest öse.

Kökte qartal avelene,

Serbestlik zevqın seze.

Yer yüzünde güzel Qırım —

Milletim içün bir tac.

Tek Yurtunda menim halqım

Serbestligine muhtac.

Men eminim, Vetanımda

Halqım serbest yaşaycaq!

Baba-dede toprağında

Serbest devlet quracaq!

Cennet kibi sen bir yerde

Yerleşkensiñ, Albatım!

Dülber köyler sırasında

Eñ dülbersiñ, Albatım!

Qarşıñdaki Burun-Qaya

Temsiliñdir, Albatım!

Güzel Belbek vadiysiniñ

Merkezisiñ, Albatım!

Bağçalarıñ meyvaları

Bal-şerbettir, Albatım!

Çoqraqlardan aqqan suvlar

Şifalıdır, Albatım!

Etrafıñdaki dağlarıñ

Saqlay seni, Albatım!

Saña sevgi duyğularım

Sıñırsızdır, Albatım!

Dülber manzaraña baqıp,

Hoşnut olam, Albatım!

Köküs tolu nefes alıp,

Toyalmayım, Albatım!

Evlâtlarıñ seni añıp,

Ğururlana, Albatım!

Baba-dede izlerinden

Olar kete, Albatım!

Hayallarğa men ep dalam,

Saña kelsem, Albatım!

Senden ilham ve küç alam,

Menim aziz Albatım!

Seni yañğız men qaldırmam,

Asret çekken Albatım!

Bu dünyada yaşayalmam

Sen olmasañ, Albatım!

Men eminim, halqıñ qaytır

Saña, güzel Albatım!

Doğmuş köyde tamır atıp,

Serbest yaşar, Albatım!

Zaman zamanğa uymay,

Vetannı bulut qaplay.

Sert, küçlü boran ese,

Halqımıznı o eze.

Mayışsa da, halq sınmay,

Tiz çökmey, em boysunmay.

Boranğa qarşı tura,

Vetanını qayğıra.

Zorluqlarğa sıqıla,

Serbestlikke ıntıla.

Küç ve quvetin toplay,

Milliy ğururın saqlay.

Boranlar bir kün tınar,

Küneş nurların saçar.

Vetan — saibin bular,

Halqımız serbest yaşar!

Bu yalancı dünyada özüñni coysañ,

Yel üfürgen tarafqa çöplükday uçsañ,

Kelgen-ketkenlerge sen başıñnı egseñ,

Yaltaqlanıp, tiz çöküp, ömür keçirseñ,

Halqım saña qoltutmaz, selâmıñ almaz,

Masa başında sennen birge oturmaz.

Yer yüzünde bir künlük künnen yaşasañ,

Er kesniñ avasına çıqıp oynasañ,

Duşmanlarğa qoşulıp, yalanlar aytsañ,

Namusıñ faişeday parağa satsañ,

Halqımıznıñ nefreti başıña yeter,

"Satqın!" unvanın saña o, taqdim eter.

"Halqçün!.." dep, halqqa qarşı areket yapsañ,

Oña bergen "Ant"ıñnı yerge taptasañ,

Milletniñ variyetin ediye etseñ,

Ecdatlar quyusına barıp tükürseñ,

Halqımıznıñ lâneti peşiñden yürer,

Geceleri raat qoymaz, tüşüñe kirer.

Vetan içün muqqades küreşten qaçsañ,

İftira dünyasına dalıp yaşasañ,

Vetandaşıñ ağlatıp, duşmannen külseñ,

Olarnıñ bayrağını kökke köterseñ,

Toy-dügüniñ olğanda, halqıñ qoşulmaz,

Dualarıña barıp, Yasin oqumaz!

Ey, vetandaş! Halqıñdan sen ayırılma,

Duşmanlarğa boysunma, yüzüñni saqla.

Yalanlar alemine dalıp, tiz çökme,

Evlâtlarnıñ yüzüne çirkefler tökme.

Ayağıñda qaviy tur, bu künler keçer –

Yer yüzünde adalet erte-keç yeñer.

Menim milletim doğdu Qırımda,

Şekil olundı onıñ bağrında.

Köbegin qanı bu yerde aqtı,

İlk adımını Qırımda attı.

Östi, büyüdi, inkişaf etti,

Halqımnen Qırım ep güzelleşti.

Milliy tüsüni o mında saçtı,

Toprağımızda çeçekler açtı.

Qırımnen bağlı ana tilimiz,

Bizim dinimiz, urf-adetimiz.

Hanlardan qalğan Altın Tamğamız,

Onen yaraşqan Kök Bayrağımız.

Qırımdır, menim milletim adı,

Halqım bu yerniñ sadıq evlâdı.

Temel taşımız mında qoyuldı,

Qaya, dağları şaatı oldı.

Vetanımızğa olğan sevgimiz —

Bizim küçümiz, em quvetimiz.

Duşmanlar bizni yıqıp olamaz,

Tamırımızğa balta uramaz.

Ecdadım izi mından silinmez,

Cesür milletim Yurttan vazgeçmez.

Çünki bu topraq — ebediy mekân,

Bu bizim Qırım! Bu Ana-Vetan!

Ana – evniñ çırağı,

Onıñ sönmez ocağı.

Sofralarnıñ bolluğı,

Evlâtlarnıñ toqluğı.

Ana – Yurtnıñ diregi,

İnsanlarnıñ melegi.

Çeçeklerniñ qoqusı,

Cennetniñ hoş qapusı.

Ana – küneşniñ nuru,

Özenlerniñ köpüri.

Deñizlerniñ yalısı,

Sabanıñ tañ yıldızı.

Ana – bu raatlıq, quvanç,

Ağır künde o tayanç.

İnsanlarnıñ ilk sözü,

Tebessüm saçqan közü.

Ana – bu tınçlıq evi,

Bitmez, tükenmez sevgi.

Geceniñ aynenisi,

Tatlı, şifalı sesi.

Ana – ayat bahtlığı,

Qorantanıñ baylığı.

Meyvalarnıñ şırası,

Merhametlik deryası.

Ana – qışnıñ sobası,

Yazda terek taldası.

Ömür yolunda yoldaş,

O, em dost, em arqadaş.

Ana – bu nazik eller,

Sakinleşir sert yeller.

Evlâdı içün derman,

Ana – eñ aziz insan!

* * *

Bizlerge ömür bergen,

Gece yuqusın bölgen,

"Evlâdım!" — dep quvanğan,

"Ayneni"nen yuqlatqan

Aziz insanım — Anam!

Halqtan eksik etmegen,

Adaletke ögretken,

Buyutıp, bilgi bergen,

Doğru yolnı köstergen

Aziz insanım — Anam!..

Vetan zapt etilgende,

Halqım zorluq çekkende,

Bu alğa sen qol tutıp,

Duşmannen birleşkende –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Zamannen adımlasañ,

Doğru yoldan taypınsañ,

Tek özüñni tüşünip,

Halqıñdan ayırılsañ –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Evlerimizni tañda

Tintüvge oğratqanda,

Balalar qorqup, ağlap…

Buña sen köz yumğanda –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Dünya qarşı olğanda,

Sen pervasız qalğanda,

Vetandaşlarım suçsız

Zindanlarda yatqanda –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Evlâtlar coyulğanda,

Analar ağlağanda,

Memur işte bulunıp,

Olarnı añmağanda –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Aqsızlıqqa boysunsañ,

Oña qarşı turmasañ,

Öz menfaatıñ közlep,

Ar, menligiñni coysañ –

Halq seni bağışlamaz,

Etkenleriñ unutmaz!

Vetanımızda güzel yerler çoq,

Tek öz köyüñde göñlüñ ola toq.

Onıñ avası ilâcday kele,

Ecdat tamırı küç, taqat bere.

Bağçasaraydan Yalta, yol boyu,

Yerleşken Albat – babamnıñ köyü.

Mında negizim izleri qalğan,

Eski adları onı añdırğan.

Çingene Qoba, Teren Yılğası,

Süren Qalesi, Çilter Qobası.

Qarşıdan baqqan Burun Qayası,

Bağ-bağçalarnıñ tatlı meyvası.

Belbek Özeni, Asma Köpüri,

Babam yuvunğan Qayaçıq Gölü.

Çoqraqtan aqqan salqın suvları,

Albatnı sarğan qaya, dağları.

Aylançıq yolu – Yılan Quyruğı,

Qaya tübünde — Selbi Çorağı,

Borsuq Çayırı, Toğay Bağçası,

Taşbastı Qaya, Uzun-Zanlası.

Yuqarı, Orta, Köpür Maylesi,

Er bir maylede olğan camisi.

Babam doğğan ve yaşağan evi,

Alâdin Beyniñ suv degirmeni.

Hacı Bektemir qurğan Camisi,

İbram qartbabam qazğan quyusı,

Eskiden qalğan mektep binası,

Babam oquğan sınıf odası…

Albatqa çeke sevgi duyğusı,

Tek anda sezem baba qoqusı.

Albat men içün muqaddes bir yer,

Babamnıñ köyü Cennetke beñzer…

Ana-baba – boş söz degil, onıñ manası teren,

Hatıradan silinmeycek, efsaneviy qart emen.

Arzu etip, azap çekip, bizni olar yarata,

İnsanlarğa ömür berip, bu dünyanı yaşarta.

Büyügen soñ, quşlar kibi, yuvamızdan uçmayıq,

Mecalsız qartlarımıznı yañğız biz qaldırmayıq.

Ne yerde ve kim olsaq da – olar içün biz evlât,

Diqqatımızle yüksekke köterecek keñ qanat.

Yanlarında biz olmasaq, yürekleri raat olmay,

Qartayğanda ana-baba evlâdına toyalmay.

Geceleri yuqu kelmey, ep evlâdın tüşüne,

Olarnıñ bet sımaları kele közün ögüne.

Asret çeke, daqqa sayın olarnı körmek istey,

Yol qapudan közün almay, evlâtlarını bekley.

Yüreginde olğan sevgi olarda iç tükenmey,

Ana-babanıñ ögünde evlât borcu ödelmey.

Sabiy qundaqta olğanda muhtac ola anağa,

Ana-baba qartayğanda ihtiyacdır balağa.

Özüniñ bar ömürlerin olar bizge bağışlay.

Evlâdı bahtlı olğanın gece-kündüz arzılay.

Vaqtım yoq dep, işim çoq dep, sebepler qıdırmayıq,

Ana-baba sağ olğanda, sıq-sıq barıp, yoqlayıq.

Olarnıñ yanına kelip, baş egip, tiz çökeyik,

Saba-aqşam usanmayıp, qollarından öpeyik.

Yürekleri ğam-qasevet, keder, asret bilmesin,

Yüzlerinde tebessümler iç bir vaqıt sönmesin.

Yüce Allağa yalvarıp, er kün dua eteyik,

Ana-baba sağ olğanda, qadirine yeteyik.

Ana-baba qartayğanda deñişip tura alı,

Olarnıñ er bir daqqası elmaz, altından paalı.

Biliñiz ki, bu dünyanıñ er yerinde, er zaman

Ana-babası sağ olğan — eñ zengin, bahtlı insan.

Bir kün ola ana-baba bu dünyanı terk eter,

Evlât içün parıldağan yıldızlarımız söner.

Unutmayıq, yer yüzünde olar ebediy degil,

Evlâdı ile yaşaycaq ömür bergen selsebil.

Alladan endirildi bizge bu Qırım,

Bağrında asıl oldu devürek halqım.

Asırlar devamında tamırın attı,

Taşına, toprağına şavlesin saçtı.

Halqım ile yaraştı bu YARIMADA,

Nice insanlar oña oldular sevda.

Şairler ilhamlanıp, eserler yazdı,

Milletimniñ ömüri hoş tasvirlendi.

Yavuz duşmannıñ közü Yurtuma tüşti,

Halqımızğa qast etip, zeerin qustı.

Beftan yalanlar tökti, Yurttan ayırdı…

Milletimniñ tamırına balta uruldı.

Halqım anasız qaldı, evlâtsız Vetan…

Qırımda at oynattı pis, yavuz duşman.

Yurtumızda aqsızlıq ükümi sürdi,

Milletimniñ ocağı qarardı, söndi.

Evlerimiz kelmeşek, yavurğa toldı,

Halqımnıñ malı-mülkü tar-mar olundı.

Mezarlıqlar sürüldi, yeksan etildi.

Qırımda tamır halqnıñ adı silindi.

Camiler, Minareler berbat olundı,

Halqımsız qalğan köyler tüsüni coydı,

Çayırlarnı dağ bastı, göller qurudı,

Çoqraqlarnıñ suvları pislikke toldı.

Vetan asreti ile halqım yaşadı,

Yurtqa olğan sevgisin coymay saqladı.

Ğurbet accısın çekti, ğayıp olmadı,

Baltalanğan tamırlar qurup solmadı.

Duşmanlar bizlerni yoq etmek istedi,

Qast etken maqsadına olar yetmedi.

Yaralanğan tamırlar filisler attı,

Halqımız yaş nesilnen Yurtuna qayttı.

Qırımda Çatırdağnıñ adı silinmez,

Halqım da Çatırdağday Yurttan vazgeçmez.

Mında halqımnıñ ruhu, mında negizi,

Qaya-taşına siñgen ecdatlar izi…

Faqır olup yaşasam da,

Ar-namusımnı coymam.

Quru ötmek aşasam da,

Parağa men satılmam.

Tar evde ömrüm keçse de,

Saraylarğa aldanmam.

Er kün piyade yürsem de

Maşnalarğa suqlanmam.

Rutbe, unvanlar qazanıp,

Duşmanlarğa tiz çökmem.

Pis quyularına barıp,

Başım egip, suv içmem.

Alğışlamam duşmanımnı,

Çanağını yalamam.

Qorçalap öz menfaatımnı,

Vetandaşımnı çaqmam.

Satqınlıq yolundan ketken

Arabağa men minmem.

Nesilini tüşünmegen

İnsanlarğa beñzemem.

Qarağa qara aytmağan

Memurlarğa inanmam.

Irızın basıp taptağan —

Körsem, selâmın almam.

Halqım seçken yoldan ketip,

Kenarğa men çekilmem.

Qırq dereden suv ketirip,

Boş lafnen aş pişirmem.

Vetanımnıñ alın körip,

Soqurlıqqa urulmam.

Halqıma şeker kösterip,

Eline bor tutturmam.

Halqqa qarşı halq adından

Areketler men yapmam.

Duşmanlarnıñ yalanından

Halqıma yuva qurmam.

Qırımnıñ bir taşın bile

Dünya malına bermem.

Vetanımdan — halqım ile —

İç bir vaqıt vazgeçmem!

Öz Yurtuñda, vetandaş, başıñnı köter!

Ğurur ile sen yaşa, yalvarmaq yeter…

Yat memurğa aldanıp, adıñnı satma,

Yañlış adımlar atıp, balçıqqa batma.

Halqıñdan ayırılsañ, olursıñ peşman,

"Satqın" dertke oğrasañ, tapılmaz derman.

Ğamsız, pervasız… ğaflet yuquğa dalma,

Vetan içün can küydür, kenarda qalma.

Bu topraqnıñ saibi memurlar degil,

Olar epsi vaqıtınca – bunı yahşı bil.

Halqımıznı qayğır, aqqı içün küreş,

Bir kün adalet yeñer, qızdırır küneş.

Zengin tarihımızğa bir nazar taşla,

Ecdadlar cesürligin evlâtqa aşla.

Halqımıznen sıq bağlı aziz Yurtumız,

Qırımdan ayırılmaz qırım adımız!

Qırım – bu milletniñ añı, yüregi,

Qırımda tılsımlı Altın Beşigi,

Qaya-taşına… siñgen, silinmez izi,

Bizge yol köstere onıñ yıldızı.

Ğurbetlikte azap çekken, solğan gülday yaşağan,

Duyğu, añı, tüşüncesin Vetanınen bağlağan,

Öz yurtuna qaytmaq içün meşaqatlı yol keçken,

Defalarca sürgün olğan, zindanlarda çekişken –

Boysunmağan halqımıznıñ cesür qaramanları.

Milletiniñ kelecegin gece-kündüz qayğırğan,

Silâsız, öz aqılınen aqqını qorçalağan,

Vetan içün meşal olup, canını qurban etken,

Öz-özüniñ yarığınen halqına yol köstergen –

Boysunmağan halqımıznıñ cesür qaramanları.

Çatırdağnıñ qayasıday ayaqta qaviy turğan,

Meydanlarda halqın toplap, azatlıqqa çağırğan,

Menfaatın tüşünmegen, halqı içün ant etken,

Soñki nefesine qadar Vetan içün küreşken …

Boysunmağan halqımıznıñ cesür qaramanları!

Sürgünlikte, yat yerlerde halqımız coyulmadı,

Diger millet arasında yaşap, ğayıp olmadı.

Dinini, urf-adetini, menligini saqladı,

İftiralardan arınıp, öz-özüni aqladı.

Vetanğa sevgi duyğusı halqımnı terk etmedi,

Milliy areketölundan taymadı, vazgeçmedi.

Manialarnı dağıtıp, öz yurtuna o qayttı,

Söndürilgen ocaqlarnı qalp alevinen yaqtı.

Yurtumızda kelmeşekler kene ayaq çalalar,

Hırsız kibi, tañda kelip, tintip, apske alalar.

Cesür vetandaşlarımız, qorqmay, ep qaviyleşe

Ecdadlardan örnek alğan yaşlarımız birleşe.

Yaş nesil ep qoşulmaqta bu küreşke, MAŞALLA!

Milletimniñ kelecegi parlaq olur İNŞALLA!

Devletimizni tiklerik – halq maqsadqa irişir,

Serbest Qırım üzerinde bayrağımız tiklenir!

Milletim Ana tilinen – Qırımda asıl olğan,

Ecdadım Ana tilinen – hanlığımıznı qurğan,

Qırımnıñ er köşesinde tilimiz üküm sürgen,

Mında kelgen er bir millet tilimizde laf etken.

Ana tilde Vetanımnıñ dağ-qayası añılğan,

Çatırdağnıñ töpesinden tilimiz yañğırağan.

İrmaqlardan aqqan suvda tilimiz eşitilgen –

Qara deñiz yalısınen öz tilinde söyleşken.

Sürgünlikte Ana tilge sadıq olıp yaşadıq,

Ezseler de, boğsalar da tilimizni saqladıq.

Halqımıznıñ negizidir – baldan tatlı tilimiz,

O bizim em keçmişimiz, em de kelecegimiz.

Baltalanğan tilimizge ölmege yol bermeyik,

Zengin Ana tilimizni ğayrıdan biz tikleyik.

Öz tilini ğayıp etken "millet" olıp qalmayıq –

Keçmişte mis-ğamber saçqan çeçekni qurutmayıq.

Ana tilni Ana kibi can-yürekten seveyik,

Geceleri tüşümizde Ana tilni köreyik.

Ana tilimiznen yatıp, Ana tilnen turayıq,

Ana sütünen evlâtqa Ana tilni aşlayıq.

Ana tilde tüşüneyik, em oqup, em yazayıq,

Ecdadlarday Ana tilge sadıq olıp yaşayıq.

Bülbullerniñ hoş sesleri tilimizni añdırsın,

Asret olğan Vetanımız tilimiznen yaraşsın.

Tilimiznen ğururlanıp, ep ileri keteyik,

Ana tilni bayraq etip, köklerge kötereyik.

Tilimizni aybetleyik – ayaq astı almayıq,

Devletimizni Vetanda Ana tilnen qurayıq!

Vetanım olmasa – geceler aysız,

Göñülim efkârlı, küneşim nursız.

Temeli olmağan zavallı bayğuş,

Qanatı qırılğan, uçalmağan quş.

Vetanım olmasa – boşuna ayat,

Halqımnıñ qayğısı, ümütsiz feryat.

Künlerim külfatlı, yırlarım sözsüz,

Yañğızlıq içinde bulunğan öksüz…

Vetanım olmasa – avalar titiz,

Adımlar atılmay, milletim tilsiz.

Baari qış kibi, yıldayın künler,

Yaralar tüzelmez, savuşmaz dertler.

Vetanım olmasa – saba tañ atmaz,

Çeçekler qoqumaz, göncesi açmaz.

Tamırsız terekler, yapraqsız pıtaq,

Kögemsiz yollarnıñ soñu körsoqaq…

Yalan sarğan bu dünyada –

Sadıq dostum qalemim.

Qarsanbalı yollarımda

Ömür yoldaşım menim.

Aqiqatnı o közete,

Zulmetni aydınlata.

Yaralarımnı tüzete,

Efkârımnı darqata.

Halqımnıñ müşkül alını

Mennen birge qayğıra.

Qalbimdeki ağrılarnı

İvasız savuştıra.

Dostlarımnı o alğışlay,

Duşmanlarnı sarsıta.

Menligimni o qorçalay

Ve dünyağa tanıta.

Qalemnen men bu alemde

Serbestlikke ıntılam.

Vetan içün küreşlerde,

Davamda qansız silâm…

Aqqımnı ep qorçalavda –

Qadir, küçlü em mergin.

Zalımlarnen tutuşqanda

Hancer-pıçaqtan keskin.

Yürekte olsa qayğılar,

Yardımğa qalem kele.

Onıñ ucundan satırlar

Melem kibi töküle.

Azap çekken milletime

Duyğudaşlıqnen baqa.

Parlaq istiqbalimizge

Ümüt çırağın yaqa.

Aqsızlıqnı yengence

Bağımız üzülmesin.

Adalet tiklengence

Merekebi bitmesin…

Sürgünlik bu tüb-tamırdan kesilgen terek,

Sürgünlik bu parçalanğan yaralı yürek.

Sürgünlik bu qaar-qasevet, qiyamet, deşet,

Sürgünlik bu bellisiz il, yoqsuzlıq, zulmet.

Sürgünlik bu ğaddar ile qırılğan qanat,

Sürgünlik bu ğaflet qalğan anasız evlât.

Sürgünlik bu saipsiz ev, bozulğan ocaq,

Sürgünlik bu suvsız balıq, quruğan çoqraq.

Sürgünlik bu ğurbetlikniñ titis avası,

Sürgünlik bu viran olğan quşlar yuvası.

Sürgünlik bu aysız gece, doğmağan küneş,

Sürgünlik bu yürek yaqqan alevsiz ateş.

Sürgünlik bu qara künler, oğursız yollar,

Sürgünlik bu yat yerlerde qalğan mevtalar.

Sürgünlik bu ecel kelmez qoyulğan baştaş,

Sürgünlik bu asret ile tökülgen közyaş.

Sürgünlik bu qırıq göñül, melül insanlar,

Sürgünlik bu ğamlı közler, soluq çıraylar.

Sürgünlik bu halqqa qarşı yapılğan ücüm,

Sürgünlik bu qırğın, telef, aqsız bir mahküm.

Sürgünlik yanığın bilir sürgün ketkenler,

Sürgünlik accısın çeksin sürgün etkenler,

Sürgün sözü yer yüzünden sürgün olunsın!

Sürgünlikke oğrağanlar Yurtqa qavuşsın!

Anam, babam sağ ekende

Kökte uçqan quş edim.

Yaşım ellini keçse de,

Özümni bala sezdim.

Aile ocağında

Göñül raatlığın taptım.

Ne yerlerde olsam da,

Doğğan evime qayttım.

Accı ecel yolnı kesti,

Qanatlarımnı qırdı.

Yaqtı meni, öksüz etti,

Servetimden ayırdı.

"Balam", degen İnsanlarım

Ketti, artıq qalmadı.

Söndi parlaq Yıldızlarım,

Aynı bulut qapladı.

Ana-babamnen olğanda

Quvandı, taştı yürek.

Olarsız men bu dünyada

Yañğız qalğan bir terek.

Albat, Kermençik degende –

Daim olarnı añam.

Ev-eşyaların körgende

Ğam-kederlerge dalam.

Azizlerimniñ ruhları

Şu yerlerde dolana.

Külerüzlü sımaları

Köz ögümde canlana.

"Seyran, oğlum!" – degen sesi

Avlaqtan eşitile.

Albatnıñ er bir köşesi

Olarnı eslettire…

Ömür qanunı şay eken –

Coyuqqa er kes oğray.

Ölgenlerni hatırlarken –

Olar qalplerde yaşay!

Sensiz, Qırım, mecbur oldım sürgünlikte doğmağa,

Balalıktan asret çekip, ğurbet aşın yutmağa.

Sensiz, Qırım, yaşayışın ferağını bilmedim,

Kündüzlerim sanki gece, yarık bir küñ körmedim .

Sensiz, Qırım, yuregimni qara bulut qapladı,

Tamırsız qalğan terekday, yüzüm soldu, sarardı.

Sensiz, Qırım, yanğız oldım, ğam ateşine daldım,

Akşamları Ayga bakıp, kaşqır kibi ağladım.

Sensiz, Qırım, kuneş mana şavlesini saçmadı,

Göncelegen çeçeklerim ğıda tapmay açmadı.

Sensiz, Qırım, yat yerlerde bahtlı künüm olmadı,

Yağmur kibi közyaşlarım - közlerim qurumadı.

Sensiz, Qırım, menim yüzüm bir añ bile külmedi,

Gece-kündüz ellerimden seniñ resmiñ tüşmedi.

Sensiz, Qırım, er sözümni Qırım ile bağladım,

Vetanğa sevgi duyğusın yüregimde saqladım Vetanğa…

Saña, Qırım, qaytmaq için nice azaplar çektim,

Yasaqlardan, tuzaqlardan, kögemliklerden keçtim.

Saña, Qırım, qavuşqan son, ğayrıdan men doğuldım,

Ana bağrında evlâtday, göñül raatlığın buldım.

Qırım – millet, Qırım – Vetan,

Qırım – bu qırım tili!

Qırım – Cennet, Qırım – mekân,

Qırım – halqımnıñ ili!

Qırım – bizim vucudımız,

Milletim qalbi, dili.

Qırım – şeref, ğururımız,

Halqımnıñ o temeli.

Keçmişinde tolu mana,

Göñlü temiz, pak adı.

Qırım – merametli Ana,

Halqım – sadıq evlâdı.

Qırım öz evlâdı ile

Üzülmeycek tamırı.

Qırım kilit olsa bile

Halq onıñ anahtarı.

Altın Tamğa, Kök Bayraq –

Qırımlınıñ temsili.

Qırımle mücessem halq –

Devletin tiklemeli!..

Ay – yıldız ziya saçqan

Muqaddes mekân – Qırım!

İslâm dinin yayratqan

Yurtuma Yüce Tañrım!

Geraylar levletin qurğan,

Hanlıq yaratıp – Qırım.

Asırlarle qorçalanğan

Vetanım – menim yırım.

Ecdadlarımızdan qalğan

Halqıma miras – Qırım.

Bu yerlerge mensüp olğan

Qırım milleti – namım.

Çoq halqlarnı qarşılağan

Bağrına alıp, Qırım.

Duşmanlarnı ayırmağan,

Zulmetke qalğan Nurım.

Yavuz hırsızlarle tolğan

Halqımnıñ Evi – Qırım.

Parçalanğan, ep horlanğan –

Esrarlı menim Sırım.

Qan, vucudle sıq bağlıdır

Halqımle özgün – Qırım.

Saip olmağa aqlıdır!

Menim sönmez ğururım…