Bu dunyadan bizni köçürir felek,

Tenim yerge kömer berbat etmege.

İçer ecel camın ep ins-u melek,

Yeqtur elde küçüm inat etmege.

Körmemek istersiñ ceennem narın,

Vazgeç sen, terk eyle ciannıñ varın.

Bu künni terk etken çalışır yarın

Nurınen qabrini parlaq etmege.

Çalınsa İsrafil Surı vaqtınen,

Belki maşer yeri tolar insanğa.

Çalışır o Resul can-u goñulden

Asıl ümmetine imdat etmege.

Silkinip şu kök yuzi titrer yerler,

Asıllar elinden feryad eterler.

Bunda günâhlılar çalışır derler,

Ceennemde yeriñ berbat etmege.

Saqlayan (daima) dinin, imanın,

Ceennem ateşinden qurtarır kendin.

Fikir etip bu KÂMİL öz günâhın,

Yüz tuttı Tañrığa feryad etmege.

Diñle sen, sevdigim, diñle ahımı,

İç bundan ziyade ah-u zar olmaz.

Ğayet ihtiyat ol, alma ahımı,

Qulunı ağlatqan bahtiyar olmaz.

Bir melek neslidir göñlümi alan,

Bildirip ismini demezim felân,

Acımasın meni, goñuli olğan,

Divane insanım, mende ar olmaz.

Asretiñle içim yanıp tutaşır,

Sanma köksüm yarası şay yatışır.

Sağ köreyim, maña aşqıñ yetişir,

Cianda böyle bir yadikâr olmaz.

Goñul sevdigine intizar ister,

Bülbulin ağlatır ğonce har ister.

Ğurbette ziyade dostlıq yar ister,

Yigitke sadıqsızdan iç yar olmaz.

KÂMİLNİÑ sevdigi bir kümüş tendir,

Bulunmaz misali nazik bedendir.

Taliyimdenmidir bilmem nedendir,

Kimni sevsem qaçar maña yar olmaz.

Ne ağlarsıñ, goñul, nedir feryadıñ?

Ğam derdi başıñdan gitmezmi sandıñ?

Bir kün şad eyleyip, berip muradıñ,

Haq seni teselli etmezmi sandıñ?

Qurtulmadıñ, goñul, ah-u feryaddan,

Ğam qış attı, saqla kendiñi mattan.

Qurtarıp qayığıñnı bu zulmattan,

Bu künniñ kânına çatmazmı sandıñ?

Bilmezim, goñul, iç saña ne olmış,

Ağlarsıñ, közleriñ qan ile tolmış.

Şadlıq mülkiñi zay-ı harap etmiş,

Bir daa iç temel tutmazmı sandıñ?

Yeksan oldum dep o yuzsiz yat ile

Yaqmaqtasıñ göñlüñ kendiñ ot ile.

Bu dunya böyle-dir er dem dert ile,

Qalır gider işiñ bitmezmi sandıñ?

Er zilf-i siyağa goñul bağlarsıñ,

Dertke tüşer, köksüñ otqa dağlarsıñ.

Nedir öksüz KÂMİL, niçün ağlarsıñ?

Kendiñi muratqa yetmezmi sandıñ?

Nedir aslı bilmem cianda bir dem,

İç ğarip başımıñ gitmez dumanı.

Tüşkenden berli bu ayrılıq, bu ğam,

Tar etti başıma devr-i zamannı.

Aşıqım, sırıma alçaq iremez,

Kimseler duyğuma qarşı duramaz.

Onı deme aşıq çekip quramaz,

Ğayette güzeldir aşqıñ kemanı.

Aşıqlar dost içün berirler seri,

Divan defterinde böyledir yeri.

Sevdalıq sırına irgenden beri,

Silindi qalbimiñ ketti gümanı.

Bir kün o Azrail canğa qast eter,

Ecel şarabından seni mest eter.

Vucudıñ şerine dalıp dest eter,

Ecel iç kymsege bermez amanı.

KÂMİL iç tabiiy degildir zerrece,

İsyandır işleri ep kündüz-gece.

İzzetiñ aqqıçün ey, Ğaniy, yüce

Ayırma soñ demde bizden imanı.

Sevdalıq oğrunda, dostlar, bu künde

Sarf etip ömrümi eyledim heba

Buluşıp ğam ile minet evinde

Körüşip menimle dedi meraba!

Belki goñul meni añlaya bile,

Ücüm et duşmanğa sert açuv ile.

Maña merametli körünse bile,

Taqdir ğam dolusın eyledi saba.

Keçti nice demler ketti, bu tüştir,

Dert ile vucudım qayası eştir.

Malda göñlüm yoqtır, özüm derviştir,

Yanımda yeksandır şal ile diba.

Şeriyat ilminden dersimi aldım,

Aqiqatnı baqtım, qalbimde buldım.

Tariqat ilmini añladım bildim,

Hirkalarğa kirip kiyindim urba.

Büyük KÂMİLİÑ sevdalığı ğayet,

Dert ile asretke yoqtır niayet.

Öyle cananıma eyle ikâyet,

Bildir ehvalımı bar, bad-i saba!

Bir melek nesline olmışım bende,

Ay yüzü cennetniñ bağıdır şimdi.

Divane göñlümi bentke oğratqan

Zilfiniñ zıncırı bağıdır şimdi.

Bir peridir beni meftün eyleyen,

Zulmınen bağrımı ep qan eyleyen.

Aqlım alıp, beni Mecnun eyleyen

O yarnıñ köksüniñ aqıdır şimdi.

Bulunmaz cianda böyle gül içte,

Ğam-kederiñ keter külse mecliste.

Bu mecnun göñlümi eyleyen beste,

Sevda-yı zilfiniñ ağıdır şimdi.

Dertliyim körgenden dülber alını,

Zalımdır, aşıqnıñ sormaz alını.

Er kim ki körerse hub cemalını,

Deli olur, aqlın dağıtır şimdi.

Bülbül ğoncesine mail olmıştır,

Onıñ aşqı ile zail olmıştır.

KÂMİL de bu yarğa mail olmıştır,

Endi söyleyecek çağıdır şimdi.

Öz alımnı saña beyan eteyim,

Kör, neyledi ahır bu feryad meni.

Derd-i firqatımı ilân eteyim,

Qurtar bu feryaddan, eyle şad meni.

Qaldım bu fenada şallar içinde,

Bir merd-i ğaribim iller içinde.

Sarğuş olmış eken yollar içinde,

Esip bir kenarğa sürdi bad meni.

Kerem qıl, hatırım yıqıp sındırma,

Közlerim yaşını qanğa döndirme.

Ğaribim, qapıñda ğamlı gönderme,

İmdat, ihsan eyle, eyle şad meni.

Toludır közlerim qan ile nemden,

İçte boş degildir başım yüzlevden.

Qurtulmış ekenim nice bir ğamdan,

Eyledi bu felek, kör, berbat meni.

Der ki KÂMİL, seni aradım buldım,

Eyiligi çoq bir çoqraqsıñ, bildim.

İziñe yüz sürip qapıña keldim,

Eyle murat üzre ber murat meni.

Ğafil olma, goñul, tüşün, fikir et,

Bu yigitlik keçip, qartaysañ kerek.

Haqqıñ biñ bir isimini zikir et,

Bu tedarik saña, er iseñ, kerek.

Keç bu hayaldan, bil asılnıñ canın,

Çıqma yoldan körüp şeriyat babın.

Kördigiñ maalde qabriñ azabın,

Vucudıñ mahv olıp iriseñ kerek.

Ruhıñ çıqıp ketip beden qalınca,

Ettigiñ işlerge peşman olunca,

Emir etip İsrafil Sur çalınca,

Yatıp yer içinde çürüseñ kerek.

Mumin olğan pek saqınır er küni,

Daim haqqa doğru tutar boynunı.

Köz açıp kördikte maşer künini,

Tüşmi deyip yuvurıp yürseñ kerek.

Budır temennası KÂMİLNİÑ, aman,

İster Hudasından din ile iman.

Sırat köprüsinden keçtigiñ zaman

Bir qıl üzerinde yürüseñ kerek.

Tüşürdim göñlümi bir nazlı yare,

Cevr-i cefasını çekip usandım.

Bulamadım gittim derdime çare,

Közyaşım turmadan töktim, usandım.

Ne olur bu aşqıñ narına varan,

Bel bağla sözüme sıdq ile inan.

Quru qavğa emiş vuslatta canan,

Bölündim, derildim, aqtım, usandım.

Kimisi bu halqnıñ sefada, demde,

Kimi feryad etip, közleri nemde.

Men bu aşq ile minet-u ğamde,

Vucudım içini yaqtım, usandım.

Yar etme kendiñi saqın cailge,

Mağrur olma saqın mülk-i nam ile.

Geceler tañğace derd-u ah ile,

Köksümiñ bentlerin söktim, usandım.

Bu KÂMİL dunyadan yüküni tutmış,

Gizli alâmetler ep zuur itmiş.

Kimsede meramet qalmamış gitmiş,

Ciannıñ alına baqtım, usandım.

Bu dehrin halına eyledim nazar

Her biri bir derde giriftar ancaq.

Kemale irice har ile gülzar

Bülbülniñ adeti ah-u zar ancaq.

Eger padişah ol, egerkim Geda

İdeye kör borcuñı vaqtında eda.

Kimni sefayye düşürmiş Huda

Kiminiñ qısmeti zehr-i mar ancaq.

Kimi malik olmuş tac-u qabaye

Kimi derviş olmuş kirmiş abaye.

Kimsiniñ meyli mal ile dünyaye

Kiminiñ başında bac bar ancaq.

Qarar olmadımı ey dil-i aqıl

Neçe bir gezersiñ alemde ğafil.

Barı çalınaydı Suri İsrafil

Bizden gidenlere indiraz ancaq.

Aşq-i Allahiden ala kör sabaq

Arif ol-here işe ibret ile baq.

İşiden aşıqlar dersinler ol çaq

"Kâmilniñ bu sözü yadikâr ancaq".