Göñlümde şu baarde

Uyandı saña sevgim.

Ömrümde seniñ kibi

Kimseni men sevmedim.

Diñle meni baar gülü,

Qalbimniñ bülbuli.

Esir aldıñ yaşlığımnı,

Tarlalarnıñ sumbuli.

Kel, bağçada biz kezeyik,

Menim güzel dülberim.

Gül-çeçekler biz üzeyik,

Men de bunı isterim.

Vetanımız bağça kibi,

Ömürimiz bahtiyar.

Közüñ elâ, boyuñ selbi,

İç olurmı senday yar.

Bizim qızlar, aziz qızlar, şerefli qızlar,

Parmaqları altınlarğa degerli qızlar,

Serbest qızlar, alim qızlar, işküzar qızlar.

Ür Vetannıñ al tañında bahtiyar qızlar.

Beyaz altın çölleriniñ bülbuli qızlar,

Vetanım bağçasınıñ al gülü qızlar.

Bar dünyanıñ nümünesi bu şaylı qızlar,

Ana-Vetan ğururları – namuslı qızlar.

Külüñ, qızlar, yırlañ, qızlar, oynañız, qızlar,

Ömrümizniñ yaraşığı al yanaq qızlar.

Kelecekniñ anaları sağlam, şeñ qızlar,

Sizden doğğan yaş nesil de sizni alğışlar.

Saba salqın saar yeli eskende,

Seniñ içün topladım bir deste gül.

Pencereñniñ ögünden men keçkende,

Şeñ yırladı gül dalında bir bülbül.

Gül ketirdim saña, gülge beñzerim,

Aşqımnı sez, göñlüm göñlüñe esir.

Daim seniñ yollarıñda beklerim,

Qaldırğaydım, dep saña men bir tesir.

Bugün bayram, sen aqlısıñ bahşışqa,

Men isteyim ayatnıñ ür olğanın.

Bugün bayram, degeriñ çoq alğışqa,

Bil, seniñçün göñlüm sevgi tolğanın.

Pek yaş edim, men sahnağa ilki adım atqanda,

Yır, sahnağa sevda olıp, yuqlayalmay yatqanda.

Güya er kes kibi men de doğmağanım anadan,

Güya bir mücize kibi dogdım ulu sahnadan.

İç bir vaqıt arzularım tolmadı şu sahnada,

Unvanlar da qandırmadı, yıllar keçti aradan.

Gül-çeçekli yollar oldı, oldı çeşit qarsanba,

Sevgi de çoq, qayğı da çoq, kene göñlüm sahnada.

Lâkin kene yüksek maqsad, arzu-ümüd aldımda,

Ömür başlap, ömür bitsin er artistke sahnada.

Çünki şüret, şadlı emek keder de bar sahnada,

Atta insan sevdalıq da çeke aziz sahnada.

İster edim özüm doğğan şu sanada ölmege,

İç olmasa, qartlığımda bir rol oynap bermege.

Dar dünyada Marlenim* bar, bir de mubarek sahnam,

İster külüñ, ister acıñ, sevdalığım şu sahna.

Bir topraqta bir zamanda

Acayip bir gül ösken.

Qoqlağanlar pek begenip

Bu gülni kelgen-keçken…

Lâkin kimse tüşünmegen

Vaqtında suv bermege,

Tamırında qurt barmı dep

Gülniñ alın bilmege.

Yıllar keçken, gül quruğan,

Tökülgen yapraqları.

Negizinden qopıp bitken

O nazik dudaqları…

Soñ kelgenler insanlar

Gülge yanğan-küygenler.

Onıñ ösken toprağına

Atta eykel tikkenler.

Ey, dostlarım, güzellikni

Öz vaqtında körüñiz.

Yardım bermek kerek olsa,

Keçiktirmey beriñiz.

Başıñnıñ ucunda oturdım gecelep,

Qalbimde daima adıñnı ecelep.

İnandım ayatqa, istedim acet,

Bu niyet aqiqat olurmı acep?

Eger sen iñleseñ, eger "ah" deseñ,

Ömürge ümütni, maqsadnı kesseñ,

Yüregim qavrula, Yana kömürday.

Çünki men seni, dost, sevem ömürday.

Bil, seniñkuneşiñ parıldar, iç sönmez,

Azaplar unutulır, ölmezsiñ sen, ölmez.

Sen içün ömürge, tabiatqa inan,

Çoq dertke dayandıñ, buña da dayan.

Çünki sen ömürge, insanğa kereksiñ,

Sen coşqun, eyecanlı yaşavçan yüreksiñ.

Bir zamanda bir bağçada, ösken güzel bir terek,

Degenler ki, bu terekniñ, neslini bilmek kerek.

Terek ösken acayip, türlü çeçekler açqan,

Türlü yemişler bergen, kelip körgenler şaşqan.

Bir kün ballı badem bergen, bir kün qırmızı kiraz,

Daim yeşil turar eken, qışı yoqtır – yalıñız yaz.

Güzel terek ösken özü, belgisiz bir topraqta,

Onıñ içün unutılğan, horlanğan o, bu yaqta.

Kelgen keçken çoq eşekler, kemirgenler terekni

Tamırından qurutqanlar, çürütkenler özekni.

Baar künü kördim seni bağçalarnıñ içinde,

İnan, güzel, hoş duyğular peyda oldı içimde.

Ah, dedim men, dal pıtağan aletleriñ men olsam,

İşdeşleriñ – Seitleriñ, Ametleriñ men olsam,

Çalışqanda yarışdaşıñ, em safdaşıñ men olsam,

Ömür billâ, gönüldeşiñ, arqadaşıñ men olsam.

Saylap-saylap sen pıtağan almalarıñ men olsam,

Ev aldında sen östürgen gül dallarıñ men olsam,

Ayağıñda tabançasız terlikleriñ men olsam,

Yanağıñda çifte-çifte beñçikleriñ men olsam,

Oymaq kibi ağızıñda kiraz dudaq men olsam,

Sen terekte gönce gülsiñ, onda budaq men olsam.

Kündüz kibi saçlarıñnıñ bağlaması men olsam,

Yaş yüregiñ coşqunlığı, dağlaması men olsam,

Elleriñde bilezikler, yüzükleriñ men olsam,

Quda kelse, saylanacaq yigitleriñ men olsam,

Episinden ayrı saysañ, yanıñda tek men olsam,

Seni sevgen, qadriñ bilgen tek men olsam, men olsam.

Halqım meni sevgenini

İlki künden men bilem,

Duşmanlarım külgenlerin

Sebeplerin de körem.

Yigirmi beş yıl bezmeyip

Şu halq meni alğışlay,

Elçırpıp: "Çıqsın!" degenler

Hor golümni nağışlay.

Ey, horluqlar çoq körgen

İşkuzar cesür halqım,

Sizden alğış almağa

Bilmeyim barmı aqqım?

Lâkin men de siz içün

Soñ nefesim acımam,

Küncüliknen meni külgen

Dostlarıma ıncınmam.

Ümüdimni üzmeyim,

Tekrar yurtqa qaytarım,

Şu qıymetli ezgilerni,

Öz sahnamda aytarım.

O vaqıtta barsın meni

Qartaydı dep külsünler,

Menim yırlap qartayğanım

Dost em duşman bilsinler.

Ağaç için oyğanlar,

Üstüne dört tel qoyğanlar.

Altın parmaq ursa telge

Qartı-yaşı sekirgenler,

Atta sarğoşlanğanlar.