Bir zamanları ğayet qardaşcan – dostcan Köpekbalığı bar eken. O, er keznen körüşmege, selâmlaşmağa pek aves eken.

Lâkin, onı daima raatsızlağan bir "başağrısı" çoq çekiştergen. Kim de-kim Köpekbalığına rastkelse, onıñ yanından qaçıp kete eken.

Köpekbalığı ise, olarnen dostane munasebette bulunmaq istey, amma er vaqıt bunıñ aksi olup çiqa. O şu sebepten özüni pek yañğız duya.

Bir künü, Köpekbalıqnıñ yoluna Mohur rastkele. Mohur başqalarına beñzep, ondan qaçmay.

Köpekbalığı Mohurdan meraqlanıp soray:

– Ne içün sen başqaları kibi, menden qaçmadıñ?

Mohur oña böyle cevap bere:

– Men seni, yımşaq yürekli olğanıñnı duydım ve meni aşamaycağıñnı añladım. Sen dostcan-qardaşcan Köpekbalığısıñ.

– Men tamam seniñ aytqanıñ kibim, – dedi Köpekbalığı. – Ebet, men seni aşamağa istemeyim, çünki men vegetarianlardan olam – et mahsulatını aşamayım.

– Buña, baqsañızçı! – dep külümsiredi Mohur Köpekbalığını mısqıllap. – Men ise, tabiatnıñ yahşı qadısı olam...

– Lâkin men diger balıqlarğa nisbeten dostane Köpekbalığı olğanımnı olarğa nasıl anlata bilirim? — soradı Mohurdan Köpekbalığı.

– Aydı, seni dostlarıma alıp barayım. – dedi Mohur. – Seni olarnen tanış eteyim ve yahşı tabiatlı Köpekbalığı olğanıñnı dostlarıma anlatayım. Olar ise, bu aqta öz dostlarını haberdar eterler. Bundan soñ, tez arada senden iç kimse qorqıp qaçmaz.

Böyleliknen, Mohur Köpekbalığını öz dostlarına Deñiz Atına, Pengvinge ve Sekizarğa alıp bardı. Olarnıñ episine Köpekbalığından qorqmamaq kerekligini ve buña iç bir türlü sebep olmağanını añlattı.

Bundan soñ, elbette, çoqqa sürmedi, Köpekbalığınıñ bir talay dostları peyda oldu.

Ahlâq: İnsannıñ tış qıyafetine-körünişine baqıp qıymet kesmemeli.