Yıqıldı zulm elinden hane-i dil,

Vetandan ğayrı lâzim keldi menzil.

Bilinmez oldı qadri merd olanıñ,

Cefai-i tañnı çekmek cana müşkül.

Raiyyet-perver olmaz ehrimende,

Şeh-i dana ki bundan dahi ğafil.

Haqqa çin tanı keldi çün qulağa,

Ki, biz çıqtıq ve lâkin qaldı mahfil.

Ğazayiı yaqubdır nar-ı ğayret,

Vetan terkin qılurmı yoqsa aqıl.

Yol üstünde yoluqtım bir dolaba,

Didim: "Niçün sürersiñ yüz bu aba?

Delinmiş bağrıñ u qaddiñ bükülmiş,

Közüñ yaşı ayağıña dökülmiş.

Nedir, aşıqmısıñ? Varmı firaqıñ?

Bu ğurbette kimedir iştiyaqıñ?

Geçer böyle seniñ leyl-u niharıñ,

Ki, yoqmudır eliñde ihtiyarıñ?

Nedir bais hale böyle fiğana?

Bükülmiş qametiñ, dönmiş kemana.

Em ağlarsıñ, em iñlersiñ dem-a-dem,

Bu gizli derdiñi bilmez iç adem".

Dolab işitti benden bu hitabı,

Zeban-i al ile verdi cevabı:

"Habersiz adem oğlu maceradan,

Qazadan bil deme çün u çiradan.

Yüce dağlar idi evel mekânım,

Benim de var idi tab u tuvanım.

Aqardı er zamanlar deşt-i sarı,

Revan olup ayağım çeşmesarı.

Tutub er yanımı, qolım – budağım

Çemen üzre tutub er dem ayağım.

Başımda qumrı vu tuğrac öterdi,

Zeminimde nice güller biterdi.

Libasım kâ yeşil, kâ al olurdı,

Nazan vaqtı zerim pamal olurdı.

Benefşe baş ururdı sola, sağa,

Nihal-i nevresem durub ayağa.

Safa ile tutub camını lâle,

Saçardı culasını hake jale.

Olub nergiz közi er gice bi-hab,

Olurdı nul-i meclis anda unnab.

Esip bad-i ecel nagâh yıqıldım,

Kesildi bih-i ömrüm anda bildim.

Büke kelmez idi hargiz kemanım,

Yıqıldım, qalmadı tab u tuvanım.

Heman dem kesdiler qolım – budağım,

Süyremekçün biri deldi ayağım.

Taqub boynuma anda rismanı,

Ki bildim qalmadı işret nişanı.

Qani ol mergzarım, lâlezarım?

Diriğa kitti elden ihtiyarım.

Meni qıldılar anda hake yeksan,

Ki efğan eyler idim anda nalân.

Nice yıl geçdi vü cismim qurudı,

Yeşil tonım qarardı ve çürüdi.

Zekerya tek meni anda biçerler,

İşit imdi baña ne iş geçerler.

Qılıp tahta meni em mıh ururlar,

Tecemmü eyleyib köke sürürler.

Dönerim ol zamandır, bu zamandır,

Bilürseñ ki felek işi yamandır.

Yidi Eyüb tek bağrımnı kirman,

Qazaya çare ne? Söyle ne derman?

Sözümden ibret alğıl sen de, ey, Han,

Felek mülkinde varsız cümle mihman.

Ğurur itme saqın sen de cihana,

Külerdim ben de nice natuvana.

Felek bir yedi başlı acderhadır

Ki naqd-i amr-i adem hud ğıdadır.

Nice mürsellere zehrin içürdi,

Nice yüz biñ veli andan keçürdi.

Nice şahlar kelür anda olur mat,

Murad üzre sürülmez bunda iç at.

Ne hoş dimiş bu ebâtı bir ustad,

Ki er demde anıñ ruhu ola şad.

Dilâverler cihana doymadılar,

Zamanıñ hamlesine doymadılar.

Ki aldanma arus-i dehre zinhar,

Nice arslan elâk eyler o murdar.

Ne al olsa oña dil virme barı,

Vefalu deb bu kâhbe ruzigârı.

Geçürme ğaflet ile ruzigârıñ,

Ki var iken eliñde ihtiyarıñ.

Dilersiñ ki irişesiñ kemale,

Tevekkül qıl er işde Zulcelâle.

İki alemde isterseñ ferağat,

Aqıt köziñ yaşını, eyle taat.

Sözüñ hatm et, yeter, didiñ, Ğazaiy,

Ki taat qıl dile Haqtan rizayı.

Riza var er ne ki kelse qazadan,

Hudadan bil, Hudadan bil, Hudadan!"