Alma baarde çeçek açar, bem-beyaz olur,

Çeçeklerniñ ortasında negizler tolar.

Küneş nuru qızdıra, ava deñişe,

Yel sızğırıp kelgen soñ, perdeler tüşe.

Negizlerini saqlap o, yapraq çıqara,

Tamırım qurumasın dep, salqınlıq yapa.

Toprağından suv çeker tamırları,

Nimet bekley tamırından negizleri.

Küzge barıp negizleri alma ola,

Pıtaqları egilip, ep yüknen tola.

Alma pişip, yerge tüşe, tamırına yaqın.

Pıtaqları tik tura buña quvanıp…

Evlâtlarğa nasiat, belki de añlar,

Yoqmı olarda aqıl, alma qadar.

Babañıznı, anañıznı yañğız etmeñ,

Vetannı bıraqıp, uzaqlarğa ketmeñ.

Evelden qalğan sözler atalardan,

Alma tüşmez uzaqqa, öz tamırından.

Evlâtlarım bunı bilip faydalansın.

İç olmadı, almadan örnek alsın!