Qara deñiz! Söyle körgen hallarnı,

Köster maña Çatırdağnı, dağlarnı.

Çırlaq-çıplaq quvulğan halqlarnı,

Ayvan kibi aydalğan balalarnı!

Ellerinde vintovka ve avtomatlar,

Hatırıñdamı qılınğanı – soldatlar.

Közleri ep dumanlı ofitserleri

Ellerinde naganları – yürgenleri.

Evlerni yağma-talav etkenleri,

Sandıqlarnı qaraqlap, tintkenleri.

Ayt! Vetan deñizi! Ayt öz sırıñnı…

Kimler acep bükti seniñ beliñni.

Kim bağladı elleriñni, tiliñni?

Kim ağlattı ölülernen tiriñni?..

Yıqıldım men çaqıl-qumlar üstüne,

Közyaş töktüm Vetanımnıñ köksüne.

Qara deñiz uyandı, tilge keldi,

Ohşayaraq o meni, böyle dedi:

"Muğaytma sen meni de, közyaş töküp,

Eski-yañı dertlerime ine sançıp…

Quvulğan soñ qırım halqı Qırımdan

Öksüz qaldım men de ana-babadan!

Yas bekledim tamam qırq kün-qırq gece,

Ökürdim, iñledim kündüz ve gece!"

Şay dedi de, Qara deñiz ökürdi,

Dalğaların qayalarğa oğurdı.

Men qaldırdım başımı çaqıl-qumdan

Añlamadım iç bir şey, şuvultıdan.

Ayt maña, Qara deñiz körgenleriñ

Bağıraraq, men dedim bilgenleriñ!

Sakin ol sen, itme fiğan ğul-ğule,

Yalvaraman – yalqaraman, kel tilge!

Açtıñ menim yüregime sen yara,

Niçün acep köküsleriñ qabara!?.

Bir "Ah!" çekti Qara deñiz terenden,

O, püskürdi, sanki qoptı yerinden.

Köterildi dalğalar dağlar kibi

Ökürdi, iñledi ağlağan kibi…